अथर्व अन् अजातशत्रू ...

अजातशत्रू ... अर्थात ज्याचा कुणीही शत्रु नाही असा तो.

अथर्व सोबत गाडीतून कुठं जायचं म्हणजे कोण्या अग्निवेश यज्ञा पेक्षा सोपं काम नाही. तिथं तो महात्मा आगीत विभूतिंची आहूति देत असतो. आणि इथं हा महात्मा तुमची विभूति बनवून प्रश्नांच्या यज्ञात तुम्हाला झोकून देत असतो. तेंव्हा त्याच्या सोबत जायचं म्हटल्यावर भगतसिंगासारखं "सर पे कफन" बांधूनच निघावं लागतं. तरी बरं त्याला पुस्तकांचं वेड आहे (गैरसमज नको ... माझा पोरगा बाकी सगळ्या कार्ट्यांसारखाच अभ्यासापासून शेकडो मैल दूर उभा असतो. पुस्तकाचं वेड फक्त गोष्टीच्या पुस्तकांपर्यंतच ... असो ...), तेंव्हा सोबत एखाद भलं थोरलं पुस्तक घेतलं की आम्ही सुटतो. किंवा कधीकधी मोबाईल वरचा व्हिडिओ गेम. बट देन यू कान्ट बि लकी ऑल द टाईम नो. आणि मग आम्ही तावडीत सापडतो.

तर परवा असंच त्याला मराठी शब्दांचे अर्थ सांगताना मी " अजातशत्रू ... अर्थात ज्याचा कुणीही शत्रु नाही असा तो" असं बोलून गेलो ... पण मग ऐकून पुढे जाईल तो अथर्व कसला. त्याचा अभ्यास म्हणजे खड्ड्याच्या रस्त्यावरचा प्रवास ... ब्रेक आणि गचके आलेच. तर मी अजातशत्रू त्याला सांगितलाच होता अन् त्याचा खडा सवाल ... "पण ते कसं शक्य आहे डॅडी? माणूस म्हटलं की मित्र आणि शत्रू दोन्ही आलेच. मग ...."

झालं ... खड्डा ... धडाम् ....

पण त्याच्या त्या प्रश्नापेक्षा मोठा प्रश्न माझ्या समोर होता. त्याला सरळ "बाळा, अभ्यासावर लक्ष दे" म्हणुन टाळावं  की "अरे तो फक्त अर्थ झाला ..." असं म्हणून खड्डा टाळावा की शिल्लक केसापैकी दोन चार केसांची आहूती देऊन अगदी डिटेल मधे समजवावं ... किंबहुना समजवण्याचा प्रयत्न करावा. अखेर कृष्ण भगवान काही मूर्ख नव्हते ... चांगले बारा गावचे पाणी प्याले होते. तेंव्हाच तर सांगून गेले ... कर्म करो, फल की चिंता मत करो. फल तो आखिर मे आळीकोईच मीलेंगा ... वगैरे वगैरे .. तात्पर्य - मी फक्त समजवण्याचा प्रयत्न करू शकत होतो ... बाकी समजणं न समजणं आमच्या पठ्ठे बहाद्दरांवर डिपेंड होतं.

पण ... पळवाट घेईन तो "मी" कसला. शिक्षकी पेशातले मायबाप अन् आयुष्यातल्या अनुभवांनी एक किडा दिलाय जो कधी सरळ सोपे मार्ग घेवूच देत नाही. आणि मी खड्डा बघून गाडी चालवली ... म्हणजे सरळ खड्ड्यात. आणि डिटेल मधे समजावणं चालू केलं.

तर अजातशत्रू ... तर एखाद्याला कोणीच शत्रु कैसा असू शकत नाही.
मी : ती व्यक्ती इतकी लाडिक असावी की कुणालाही फक्त प्रेमच यावं
तो: म्हणजे माझ्या सारखी .... (फाॅलोड बाय खी खी खी ... )
मी: किंवा त्या व्यक्तीला कुणालाही बोलून पटवता आलं पाहिजे ..
तो: म्हणजे माझ्या सारखी .. (फाॅलोड बाय डबल खी खी खी ... )
मी: नाहिच तर शेवटी मग शत्रू पटला नाही तर इतकी ताकद इतकं सामर्थ्य हवं की समोरच्या कुणालाही गारद करता आलं पाहिजे आणि कुणाची समोर उभं रहाण्याची हिम्मत झाली नाही पाहिजे ..
तो: म्हणजे माझ्या ....
मी: चुप्प बस रे ...
तो: ट्रिपल खी खी खी ....

पण खरंच अशा खिदळणार्‍या कार्ट्याला कसा कोणी शत्रू असेल ... अजातशत्रूच तो.

- कोण?

वावटळ

आसवांची नदी, विचारांच काहूर
बेसावध मनाला, वादळाची चाहूल ...

घोंघावणार्‍या वार्‍याचा वाढता जोर
थयथयून नाचणारा पिसाळलेला मोर ...

रेड्याच्या पाठिवर खुणावणारे यमदूत
मानगुटीवर नाचणारं, आठवणींचं भूत ...

रात्रीच्या अंधारात, चुकलेली वाट
तडफडती संध्या, रक्ताळलेली पहाट ...

पथरावलेले डोळे, निसटलेला जीव
थारोळ्यात पहूडलेलं अचेतन पार्थिव ...

शेवटच्या श्वासाची उद्विग्न घुटमळ
उध्वस्त झालेला गाव,
         .........    अन् शमलेली वावटळ ...

- कोण?

She was Raped

Rape is in the news  like never before in India. Since the Nirbhaya case in New Delhi, every news channel has become a kind of Massiha  of women and covers news of rape on daily basis.

But what we as a society are missing is to respect the delicate bond of love between a Husband and Wife. In a male dominated society of ours, there are a million cases of Marital Rape on daily basis which go unnoticed and uncovered.

My latest post on the same topic is published on Springtide. Follow the link below to read the same.

She Was Raped

And your feedback is appreciated.

Thank you.

तस्वीर ....

मेरे हाथ की कलाई से टपका है जो
गुलाब-पंखुडीयों के रंग सा ।
मेरी रगों में बहता था अब तक
फर्श पर बिखरा है रंगोली की तरहा ।।

हर बूँद मे कहानी है कोई
अनकही अनसुनी अनदेखी ही सही ।
सिमट के रह गयी सुखी बूंदों मे
एक दास्तान जो तेरी-मेरी थी ।।

एक यह बूंद जो रुक गयी है
सोच मे डूबी सी ... तन्हा अकेली ।
"छोड आयी मै मेरे बाबुल की गलियां"
और मेरी हाथ की लकीरों मे जम गयी ।।

और इक कतरा इस लहू की नदी का
मेरी ऊंगली पकडे रुका हुआ है ।
पलटकर न जाने क्या देखता हैं
इंतजार है शायद .....  इंतजार ही होगा ।।

गुमसुम गुमशुदा खामोश कोई
चिंखती चिल्लाती सरफरोश कोई ।
अल्हड अडियलसी गुस्ताख कोई
सारी की सारी ... बेबस बन चुकी हैं ।।

टपक टपक कर हर एक बूँद
खाली कर गई मेरे जिस्म का सागर ।
और बिखर बिखर कुछ इस कदर
फर्श पर तेरी तस्वीर बना गई ।।

- कोण?

Wish ...

I wrote your name in a million letters
On the palms of my hand in million colors
"With pass of time it faded away" you say
Naah!! ... I washed it away with buckets of tears

"you don't need me anymore" you complain
"you're not the same" and "you don't love me"
There's not much to say for you said everything
I set you free ... coz you wanted to be

Wish you could see the sea in my eyes
The boat of love ... to stay afloat it tries
The storm that'll take me, oh can't you see
Guess ... you weren't mine ... Was never to be

Wish we could walk, together ... hand in hand
To the far end of world ... wish you will understand
Where I'll be yours and you'll just be mine
I am waiting for you ... With the death divine

- कोण?

ती ...

ती ...
तिचं हसणं, तिचं रूसणं
तिचं बोलणं, तिचं चालणं
सगळं कसं सहज ... प्रामाणिक

ती ...
तिचं प्रेम, तिचा राग
तिचा लोभ, तिचा त्राग
सगळं कसं लोभस ... लाडिक

ती ...
तिचा नाजूक बांधा जशी कळी
तिच्या गालावरली खळी
तिच्या ओठांच्या पाकळ्या
तिच्या केसांच्या साखळ्या
सगळं कसं सुंदर ... रेखीव

ती ...
तिच्या चुंबनाचा स्वाद
तिचा यौवनी आस्वाद
तिचा धुंद सुवास
तिच्या मिठीचा सहवास
सगळं कसं नशिलं ... मदमस्त

ती ...
माझ्या स्वप्नांची राणी
माझी प्रेमकहाणी
माझ्या ह्रदयाची चाल
माझ्या श्वासांची ताल

माझं जगण्याचं कारण
ती ...
ती ... फक्त माझी ....!!!!

- कोण?

दोलक

प्रेमाच्या दुराव्यात मनाचा दोलक 'हो' आणि 'नाही' च्या extremes मधे झुलत रहातो.... अशाच दोलकाची एक मनःस्थिति मांडण्याचा एक प्रयास
_______________________________________

आठवणींच्या रातींची ही
दर्द कहाणी सांगू कुणा,
गर्द प्रितिची एकच संध्या
सोडुनी गेली मर्म खुणा.

कधी बरसते तलम धार ती
कधी अश्रु भडिमार असे,
क्षणात भुरभुर चंचल वारा
कधी मनात वादळ स्वैर वसे.

मधेच अवखळ बिजली सम मन
सैरवैर हे तुझ्याकडे,
पुसून पाटी कोरी नव्याने
पुन्हा गिरविते जुने धडे.

नकोत नाती नको ही प्रिती
नकोत आशा जगण्याच्या,
परि मिठीत शिरण्या परत फिरावे
दारावरूनी मरणाच्या.

कधी दुरावा कधी अबोला
तरी संगती तूच हवी,
रातसरीची वाट पहातो
येईल प्रातः पुन्हा नवी....
... येईल प्रातः पुन्हा नवी.......
.......येईल प्रातः पुन्हा नवी..........

- कोण?

तृप्त

प्रेमाची परिसीमा पार करणारे प्रियकर अन प्रेयसीच्या एकांताची कहाणी सांगणारी एक छोटी कविता ...
______________________________________

रात्रीच्या गर्भात
चांदण्याच्या चादरीत
गवताच्या मखमलीवर
पहूडलेले .... फक्त मी आणि तू

रातकिड्यांची करकर
पानांची सळसळ
झर्‍याची खळखळ
शांत ... फक्त मी आणि तू

श्वासांची तगमग
ह्रदयाची धगधग
पापण्यांची लगबग
आतूर ... फक्त मी आणि तू

देहांचे वळण
मिठीची आवळण
स्पर्शांचे जळण
तप्त ... फक्त मी आणि तू

...
.....
.......

प्रेमाचे कडेलोट
वितळलेले ओठ
श्वासांचे विस्फोट
थंड ... फक्त मी आणि तू

अथांग आकाश
मंदावलेले श्वास
सुखावलेला त्रास
तृप्त ... फक्त ... फक्त मी आणि तू ....

- कोण?

पाऊस

आज कोसळला                                         आज बरसी हैं
अगदी मुसळधार कोसळला,                        मुसलाधार बरसी हैं
चिंब चिंब भिजवूनी गेला                             और भिगा गई
जमीन अन आकाशाचा कोपरा न् कोपरा.        जमीं आकाश का कोना कोना

झाकलेल्या मुठीगत एकेक थेंब                      बंद मुट्ठीसम हरेक बूंद
आठवणींच्या पोतड्यासारखा,                      यादों की गठरी की तरह
प्रकाशाच्या वेगाने                                       बिजली से तेज
मनाच्या समुद्रावर कोसळला.                        दिल के समंदर पर बरसी हैं

थेंब फुटून उडणार्‍या ठिणग्या                       बूंदों के फुटते अंगार
जाळून गेल्या अंगाची कातडी,                        जला गये जिस्म को
अन उघड्या जखमांच्या तोंडावर                    उन्हीं जख्मों की मुंहपर
बुक्क्यांच्या मारागत कोसळला.                      मुक्कों जैसी जमके बरसी

धुवून गेला कोराकरीत                                   धुल गये पुरी तरहा
मनःपटलावरची अक्षरे,                                 दिलमे बसे मेरे जस्बात
अन् गालावर ओघळागत                               पर गालों पर आसूओंकी
एक लकेर सोडून गेला.                                  इक लकीर खिंच गई

असाच ... असाच बेभान कोसळला                 इस कदर बरसी है बेलगाम
पाऊस ...                                                   बारिश  ........
बाहेरही ... अन् आतही ...                             बाहरभी ... और ... अंदरभी
संततधार ....                                              लगातार .......

- कोण?

बाकी हैं

एक खुबसूरत दिल
इक सजी महफिल
वो मुस्कान हासिल
जल चुके।

प्यार के सफर
वो मेरे हमसफर
जो मेरे थे हरकदर
बिछड चुके।

सपनों के बाग
मुहब्बत के चिराग
अपने प्रेम राग
उजड चुके।

आखों की रंगत
अपनों की संगत
सपनों की पंगत
बिखर चुकी।

सांसों की सरगम
आहों की पडघम
दिल की धडकन
थम चुकी।

लेकिन ....

तेरा इजहार
आखरी इंतजार
कहीं हल्का सा प्यार
अभी भी ... अभी भी बाकी हैं।

- कोण?

मानवी मनाचं लाकडी खोकं

"नचिकेताचे उपाख्यान" ... माझ्या अतिशय निवडक पुस्तकांपैकी एक आवडतं पुस्तक. किती तरी असे प्रसंग तो नचिकेत सांगतो जे जनसामान्यांना कधी पटणारच नाहीत. पण आपल्या तुसड्या विचारांचं कुंपण सोडून ज...रा पल्याड पाहीलं तर तेच त्याचे विचार भव्य आणि पुढारलेले वाटू लागतात. कधी कधी वाटतं हे पुस्तक त्याच्या काळाच्या पुढे होतं की काय ... की काळंच याच्या मागे होता.

असंच एके ठिकाणी "तू एकाच वेळी असं एका पेक्षा जास्ती स्त्रियांवर कसा प्रेम करू शकतो आणि तेही एकिवरही अन्याय न करता" या त्याच्या मित्राच्या प्रश्नाचं उत्तर देताना हा नचिकेत काय बोलून जातो. "मानवी मन म्हणजे काही लाकडी खोकं नाही की आत कुणीतरी पहिले आहे म्हणून दुसरा कुणी आत येऊच शकत नाही". या विचारसरणीला आव्हान द्यायची ताकद माझ्या विचारात नव्हती तेंव्हा.

पण परवा असाच एका मित्रासोबत बोलत बसलो असता नेमका हाच प्रश्न समोर आला. खरंच मानवी मन हे लाकडी खोकं नाही का? खरंच ते इतकं लवचिक आहे का की एकाच वेळी एकाच जागी एकाच तिव्रतेने एका पेक्षा जास्त लोकांना सामावून घेवू शकेल? कि हा फक्त न कळत्या मनाचा खेळ?

बोलता बोलता मी बोलून गेलो, "मन शेवटी खोकंच. एका वेळी एका स्थानी एकच व्यक्ती सामावणारं खोकं. पण ज्या अर्थी एखाद्याच्या मनात एकाच वेळी एकाच नात्यावर - खास करून स्त्री आणि पुरूष प्रेमाच्या नात्यावर - एकापेक्षा जास्त व्यक्ती स्थानापन्न होतात त्या वेळी कुठंतरी जाणते-अजाणते पणाने पहिल्या व्यक्तीने ऊठून दुसर्‍या माणसासाठी जागा करून दिलेली असते. अन्यथा त्या दुसर्‍या व्यक्तीला दारात थांबण्या खेरीज पर्याय नसता."

बिचारा मित्र ... एकदमच शांत झाला. पण त्याच्या डोळ्याच्या पाणावलेल्या कडा सगळं सांगून गेल्या.

नचिकेता ... कसा रे तू असा.... बिनधास्त ... दिलखुलास. तुला खरंच असं जगता येतं की तू फक्त पुस्तकाच्या पानावरलाच हिरो. तत्वज्ञानातच जगणारा .... बाकी आम्ही सगळे आयुष्याची भरंड साध्या माणसासारखी सोसून संपणारे.

तू येशील ...

तू येशील अशी खात्री होती मला, म्हणूनच दारं अशी सताड उघडी टाकून वाट पहात बसलोय. प्रत्येक पायरव म्हणजे तुझीच चाहूल हे समिकरण किती वेळा सोडवलं अन कितीवेळा चुकलं हे माझं मलाच ठावूक नाही. जरा कुठं खुट्ट झालं की मन दारापर्यंत पळायचं, अन नेहमी प्रमाणे हिरमुसला चेहरा करून परतायचं. कितीतरी वेळा मीच त्याला सांगितलं की "बाबा रे, का अशी दमछाक करून घेतोयस? ती जर आली तर आत येऊन भेटल्या शिवाय जायची नाही." पण माझं ऐकेल तर ते माझं मन कसलं.

रात्र जसजशी सरकायला लागली तसं मन कावरंबावरं व्हायला लागलं. पण तुझी वाट पहाणं काही त्यानं सोडलच नाही.

अखेर पहाटे केंव्हा तरी अगदीच नाउमेद होवून ते शांत पडलं होतं. अन दार वाजलं. थकलेले डोळे किलकिले करून मी हळूच पाहिलं अन सगळी थकान गळून पडली. सुकून गेलेल्या रोपट्यावर पावसाचा शिडकावा झाल्यागत माझं मन पटकन तजेलदार होवून दारापर्यंत तुझ्याकडे पळत आलं. पण ....


पण तू त्याला पाहिलंच नाहीस. रस्त्याचा कडेला पडलेल्या धोंड्यागत दुर्लक्ष करून तू सरळ आत पळालीस. अन ते मात्र आसूसलेल्या नजरेनी तुला पाठमोरी न्याहाळत राहिलं. "का .. का म्हणून तू अशी अनोळखी वागलीस?" असं विचारायला ते मधे आलं. पण तू तर अशी धाय मोलकून रडतीयेस आणि तुझ्या पुढ्यात ते माझं निश्चल अबोल गार पार्थिव.

सुन्न झालं तुला असं पाहून. तू जसा माझा हात आत्ता पकडून ठेवलायंसना, तसा जर आधीच पकडशील तर आपण असे हातात हात घालून बागडलो असतो, फिरलो असतो, भन्नाट मजा केली असती. आणि प्रेम तर विचारूच नको. फक्त हातच काय पण अख्खी तूच माझ्या बाहूपाशात सामावून जगभर हुंदडली असतीस. एकमेकांचे श्वास ऐकत, पापण्या एकमेकांशी हितगुज करत, आणि ओठ ओठांना चुप्प करत कैक वर्षे आपण जगलो असतो. पण ते होणे नव्हते. आपला सहप्रवास हा असाच संपायचा होता बहुधा. पण एक वचन देतो मी तुला. तू आणि मी परत जन्म घेवून जोवर भेटणार नाही तोवर माझं मन असंच दारात तूझी वाट पहात राहील ... येशील ना तू? ... येशिलच .... यावंच लागेल.

प्रेमभाव

चंचल ललना, कातल नयना
स्मरण तयाचे, वेड लावतो
मनात अलगद गुदगुदणारा
लाडिक अल्हड प्रेमभाव तो

कांती नितळ, काया पातळ
देहा मधूनी, मधू वाहतो
गंध तयाचा माखुन घ्याया
मी चातकी वाट पाहतो

कवेत घ्यावे, हवेत जावे
प्रेम धुंदिच्या दवात न्हावे
ओठांना मग ओठ भिडऊनी
निशब्द राहूनि समरस व्हावे

कुशीत तुझिया हळुच शिरावे
तू अन मी मग एकच व्हावे
रोम रोम हे जावे पेटुन
द्यावे घ्यावे प्रेम-पुरावे

मन वेडे झाले स्पर्शाखातर
अश्वासम मग उधळत रहाते
तुझिया संगे प्रेमायुष्याची
दिस-रातीला स्वप्न पहाते

फक्त एकदा ...
फक्त एकदा येऊन बघशील
बहरून जाईल स्वप्न गाव तो
अन प्रिये तुलाही उमजून जाईल
व्यथित मनीचा प्रेम भाव तो

- कोण?

Separation

(Originally created on June 24th 2014)
And here is one for separated love ...इंतजार की इंतिहा ....

इस दिल का टुकडा काटकर
जलती हथेली पर रख दिया।
तब समझा साला कमबख्त
...... धडकता भी हैं।।

दर्द उठा इस कदर
कतरा कतरा जम गया।
और महसूस हुआ पहली बार
साला ....... तडपता भी हैं।।

रह रह के कसक आती रही
जिस्म से रूह निकलती रही।
पर तेरी याद मे उछला कुछ इस कदर
समझे साला ये तो ..... भडकता भी हैं।।

बस एक बार .....
बस एक बार आकर थाम ले तू इसे
फिर आखिरी सांस सुकूं से निकले।
और मैं भी समझ लूं मेरे लिए भी
कोई तो दिल हैं. ... जो धडकता भी हैं।।

- कोण?

Platonic Love - चांद को क्या मालूम देखता है उसे कोई चकोर

(Originally on May 1st, 2014)

One of the partners said
चांद को क्या मालूम देखता है उसे कोई चकोर।

And the other one is thinking

चकोर अपनी जुबान खोले तो सही
अपने मुंह से कुछ बोले तो सही
चांद साला आसमां को छोड के आएगा
जमाने के सारे बंधन तोड के आएगा

पर चकोर अपनी चुप्पी लगाए बैठा है
इंतजार मे आंखे बिछाए बैठा है
"कहें ना कहें" उलझा है खुदही
चांद की आस लगाए बैठा है

चांद भी जले है तनहा अकेला
महसूस करे चांदनी को वह चारों ओर
पर चांद को है मालूम 
देखता है उसे कोई चकोर ....
देखता है उसे कोई चकोर ....


- कोण!